بخشش سخاوتمندانه

بخشش سخاوتمندانه

پولس رسول سخاوتمندی و بخشندگی را فیضی از جانب خدا می‌داند (۸:‏۱). فیضی که نه تنها اشخاص دولتمند می‌توانند داشته باشند بلکه همه، چه فقیر و چه دولتمند. او در خاتمۀ تعلیمش، این فیض را فیضی عظیم می‌خواند (۹:‏۱۴).
پولس دو نمونه از سخاوتمندی را برای کلیسای قرنتس بیان می‌کند. نمونۀ اول کلیساهای مقدونیه می‌باشند، به‌خصوص سه کلیسای فیلیپی، تسالونیکی و بیریه و نمونۀ دوم خود عیسی مسیح.

کلیساهای مقدونیه خود از لحاظ مادیات در تنگنا و فقر بودند ( ۸:‏۱-۵). پولس می‌گوید: «زیرا در همان حال که ایشان به سبب زحماتی توانفرسا در بوتۀ آزمایش قرار داشتند از شادی بی‌حد و فقر بسیارشان سخاوتی بی‌کران جاری گشت» (۸:‏۲).

ایمانداران کلیساهای مقدونیه هر چند از طرفی در زحمات توانفرسا و در بوتۀ آزمایش قرار داشتند و از نظر مالی در فقر بسیار بسر می‌بردند، ولی پر از شادی بودند. چرا؟ زیرا رمز سخاوتمندی در مسیح را یادگرفته، انجام می‌دادند و به گفته کلام خدا فیض “دادن” را دریافته بودند. دادن در این نیست که تنها زمانی که دارم، بدهم و یا از زیادی خود بدهم، بلکه این روش و سبک زندگی یک مسیحی است که در همه حال دهنده باشد؛ حتی زمانی که چیزی نداشته باشد. خدای ما دهنده و سخاوتمند است و ما را نیز چنان آفریده شده‌ایم تا شبیه او باشیم. خدا جهان را اینقدر محبت نمود که پسر یگانه خود را داد (یوحنا ۳:‏۱۶ الف). دادن فیضی است از طرف خدا.

پولس چنین ادامه می‌دهد: «چرا که در حد توان خویش- و من شاهدم که حتی بیش از آن- خود پیشقدم شده، با اصرار زیاد از ما خواهش کردند که در این خدمت به مقدسان سهیم باشند» (۸:‏۳-۴). آنها رمز موفقیت را در این یافته بودند که محبت را نه فقط باید دریافت کرد بلکه باید آن را نیز عرضه نمود. ما اغلب در دریافت محبت مشکلی نداریم ولی محبت کردن به دیگران برای ما چالشی بزرگ است. ما که فیض خدا را به‌رایگان دریافت کرده‌ایم، شایسته است که خود قادر باشیم آن را به دیگران هم بدهیم. مسیح فرمود: «مفت یافته‌اید، مفت بدهید.» (متی ۱۰:‏۹ ب) طبیعت محبت این است که همیشه سخاوتمندانه بدهد و ببخشد. ایمانداران مقدونیه در حالتی “دادند” که خود چیزی نداشتند؛ و چه اندازه دادند؟ بیشتر از حد توان خود!

سرمشق کار آنها فیض عجیب خدا بود که پسر خود را نیز دریغ نداشت. مقدونیان ایماندار، خود مصمّم بودند که هدیه بدهند و این خواسته را نه کسی بر آنان تحمیل کرده بود و نه اجباری در اجرای این امر دیده می‌شد. اصرار زیاد آنها و خواهش و تمنا در دادن هدایا، نمایانگر این است که سخاوت جزء طبیعت و فطرت آنها بود. آنان فیض خدا را دریافت کرده و ارزش بی‌کران آن را فهمیده بودند و می‌خواستند خودشان نیز دهنده باشند.

در آیۀ ۵ پولس یادآوری می‌کند که: «ایشان حتی بسیار بیش از انتظار ما عمل کردند، زیرا نخست خویشتن را به خداوند تقدیم داشتند و سپس به ما نیز، بر طبق اراده خدا.» همچنان که انسان از دیدن یک شاهکار هنری متحیر می‌شود، اعمال فیض سخاوتمندانه نیز اغلب ما را مبهوت می‌سازد. چرا مقدونیان توانستند حتی بیش از انتظار پولس عمل کنند؟ جواب خود پولس این است که آنان ابتدا خود را به خداوند تقدیم کردند. این افراد در تقدیم بی‌شرط خود به خداوند ارادۀ خدا را درست درک کرده و توان انجام آن را بدست آورده بودند.

مهدی دیباج شهید معاصر و با شهامت مسیحی پس از ۹ سال زندان محکوم به مرگ شد. وقتی برای ایشان دادنامه‌ای از طرف دادگاه فرستاده شد، در جواب این‌طور نوشت: “رأی دادگاه را قبول می‌کنم و تقاضا دارم در انجام آن تسریع به‌عمل آید. اجازه دهید که صلیب در گردن من باقی بماند. قبل از اعدام عشاء ربانی به من داده شود. همۀ اموال خود را به کلیسا اهداء می‌کنم‌، بچه‌هایم را به دست‌های خداوند می‌سپارم که قادر است آنان را حفظ کند تا در فیض و معرفت خداوندمان عیسی مسیح رشد نمایند. همچنین بدن خود را برای پژوهش‌های پزشکی به دانشکدۀ پزشکی بابل تقدیم می‌کنم.” من بیش از ۳۵سال مهدی دیباج را می‌شناختم و با او دوست و همکار بودم.

برادر دیباج عاشقانه عیسی را دوست داشت و نظیر ایمانداران مقدونیه بیش از توان خود سخاوتمند بود. وضعیت او به‌طور روشن و گویا، فیض سخاوتمندانه بودن را نشان می‌دهد. او حتی حاضر شده بود جسم خود را برای برکت دیگران تقدیم نماید. این همان طبیعت مسیحی است که می‌خواهد دهنده باشد و نه فقط گیرنده؛ این است فیض سخاوتمندی مسیح.

دشمن جان‌های ما با کذب و فریب می‌خواهد ایمانداران را همیشه گیرنده نگاه دارد. دنیا به ما تعلیم می‌دهد که اگر گیرنده باشیم برنده خواهیم بود. اما کلام خدا تعلیم دیگری دارد که در ظاهر متضاد می‌نماید ولی رمز موفقیت در آن است. آن کلام این است که «بدهید که به شما داده خواهد شد» (لوقا ۶:‏۳۸الف). در دادن است که ما می‌گیریم؛ در باختن است که برنده می‌شویم؛ در خدمت کردن است که سرافراز می‌گردیم و در مردن است که ما حیات می‌یابیم.