تهمت زدن در مسیحیت

تهمت زدن در مسیحیت

تهمت به ادعای شفاهی دروغی گفته می شود که هدف آن تخریب اعتبار یک شخص است. تهمت فرق بسیار کمی با افترا دارد، افترا به تخریب اعتبار کسی به شکل نوشتاری گفته می شود، در حالی که تهمت شفاهی است. کتاب مقدس مطالب زیادی درباره تهمت در عهد قدیم و جدید بیان کرده است (امثال فصل 10 آیه 18، اول پطرس فصل 2 آیه 1). تهمت به اندازه ای از نظر خدا غلط است که در فهرست ده فرمان خود آن را عنوان کرده است. فرمان نهم می گوید که نباید بر علیه همسایه خود شهادت دروغ بدهید (خروج فصل 20 آیه 16). شهادت دروغ شامل تهمت هم می شود، برای اینکه چیزی غیر از حقیقت منتشر می شود. تهمت، دروغ گفتن درباره یک شخص است طوری که دیگران دید منفی نسبت به آن شخص پیدا کنند.

تهمت یک نوع دروغ بدخواهانه است، و خدا از دروغ متنفر است (امثال فصل 6 آیه های 16-19، فصل 12 آیه 22). خداوند نویسنده حقیقت است (یوحنا فصل 14 آیه 6، اول یوحنا فصل 5 آیه 6)، بنابراین هرچیزی غیر از حقیقت بر خلاف ذات او و برای او تهوع آور و زننده می باشد. تهمت و شایعه پراکنی هر دو کارهای غلطی هستند، کتاب مقدس اغلب هر دو را با هم محکوم می کند (لاویان فصل 19 آیه 16، امثال فصل 16 آیه 27، دوم قرنتیان فصل 12 آیه 20). شایعه پراکنی (سخن چینی) اسرار یک شخص را جمع آوری کرده و به دیگران منتقل می کند؛ اما تهمت اسرار و اطلاعات دروغین می سازد و آنها را هرجایی که بیشترین آسیب را وارد می کنند پخش می کند.

عهد جدید به تهمت به عنوان بخشی از طبیعت کهنه ما اشاره می کند. ما وقتی با ایمان عیسی مسیح به مخلوقات جدیدی تبدیل می شویم، تهمت دیگر جایی در زندگی ما نخواهد داشت (دوم قرنتیان فصل 5 آیه 17). کولسیان فصل 3 آیه های 7-8 می گوید، «شما نيز زمانی كه هنوز به اين دنيای گناه‌آلود تعلق داشتيد، اسير همين عادتهای شرم‌آور بوديد. اما اكنون وقت آن است كه خشم و كينه و فحش و سخنان زشت را همچون جامه‌ای پوسيده از تن خود درآوريد و دور بيندازيد.» گفتار ما نیز باید مانند بدن های ما برای جلال خدا استفاده شود (رومیان فصل 12 آیه های 1-2، افسسیان فصل 4 آیه 29). کسانی که خدا را می شناسند باید از تهمت زدن خودداری کنند: «با آن، لحظه‌ای پدر آسمانی‌مان خدا را شكر می‌كنيم و لحظه‌ای ديگر مردم را كه شبيه خدا آفريده شده‌اند، نفرين می‌كنيم. از دهانمان هم بركت جاری می‌شود، هم لعنت. برادران عزيز، نبايد چنين باشد» (یعقوب فصل 3 آیه های 9-10). اگر می خواهیم از عیسی مسیح پیروی کنیم، باید ویژگی تهمت زدن همراه با طبیعت کهنه ما بمیرد (نگاه کنید به رومیان فصل 6 آیه های 11-14).

پولس در فهرست رومیان فصل 1 آیه های 28-32 ویژگی های یک ذهن فاسد را بیان می کند، و تهمت نیز در این فهرست قرار دارد. (آیه 30). ما وقتی به کسی تهمت می زنیم در واقع تصمیم می گیریم از مسیری که خدا برای ما طراحی کرده است خارج شویم. خدا در کوشش ما برای تخریب کسی با زبانمان مشارکت نمی کند، ما باید قلب های خود را بررسی کنیم و ببینیم که چنین خواسته های چه ریشه های زشتی را در ما به وجود می آورند. عیسی مسیح گفت، «اما سخنان بد از دل بد بيرون می‌آيد و گوينده را نجس می‌سازد. زيرا از دل بد اين قبيل چيزها بيرون می‌آيد: فكرهای پليد، آدمکشی، زنا و روابط نامشروع، دزدی، دروغ و بدنام كردن ديگران» (متی فصل 15 آیه های 18-19). خدا می خواهد ما بدانیم که تهمت زدن به کسی نشانه ناراستی قلب های ما با اوست. تمایل به تهمت زدن می تواند ریشه در تلخی (عبرانیان فصل 12 آیه 15)، زخم مرهم نشده (اول پطرس فصل 3 آیه های 14-16)، عدم توانایی در بخشیدن دیگران (دوم قرنتیان فصل 2 آیه های 10-11، افسسیان فصل 4 آیه 32)، حسادت (غلاطیان فصل 5 آیه 20، دوم قرنتیان فصل 12 آیه 20) و دیگر گناهان، داشته باشد.

راه حل خداوند برای بیماری تهمت زدن، محبت به یکدیگر است (یوحنا فصل 13 آیه 34). ما به کسانی که دوستشان داریم تهمت نمی زنیم (اول قرنتیان فصل 13 آیه های 4-7). عشق همیشه بهترین ها را برای دیگران می خواهد، و این به معنی محافظت از آبروی آنها مانند آبروی خود ما است (متی فصل 7 آیه 12). «محبت به هيچكس بدی نمی‌كند. پس اگر به انسانها محبت نماييد، مانند آنست كه همهٔ دستورات و احكام الهی را بجا آورده‌ايد» (رومیان فصل 13 آیه 10). ما وقتی به دیگران با عشقی که خدا نسبت به ما دارد محبت می کنیم، به دام وسوسه تهمت زدن نخواهیم افتاد.